Nasi rames in de sneeuw..

Nasi rames in de sneeuw..

Door Buddy Joe Groeneveld

,,Lekker!”, roep ik wanneer er een bordje aardappelen, vlees en groente wordt neergezet voor mijn neus. ,,Het moet maar..”, denk ik echter wanneer de eerste hap in mijn mond verdwijnt. Hollandse pot, ik ben er mee opgegroeid. ,,Maar je moeder is Indisch!”, wordt geroepen terwijl ik dit schrijf.

In een andere tijd kregen de Indonesische vrouwen al mee hoe het huishouden te doen in Nederland, wat er gekookt diende te worden en hoe de ramen gelapt moesten worden. Een leidraad om de integratie te voorspoedigen maar onbedoeld een afbreuk aan de meegenomen waarden en tradities.

Oma, vroeger. Met zijn allen aan de grote tafel. De tafel, die zo groot was dat hij niet kon eindigen. De vreugde, omdat oma een heerlijke Babi Kecap kon serveren. De deceptie, als er macaroni met kaas en ham werd geserveerd. Ontkomen aan de integratie met de Nederlandse keuken leek een sprookje. Zelfs oma kon het niet, oma uit Jakarta.

Weet onze generatie het wel? Ik vraag het me soms af. Ik betrap mezelf erop dat ook ik het niet altijd weet. Nemen we genoeg met de gerechten die 20120819_194544Knorr of Honig ons voorschotelt of zijn we toch op zoek naar dat echte? Dat echte, met die geuren. Dat echte, met die heerlijke smaak. Dat echte, zittend op de grond, etend met onze handen. Het lijkt te verdwijnen, dit echte.

Lang heb ik dit niet mogen ervaren, onze Indische familie viel snel uiteen. ,,Ik vind het wel terug!”, houd ik mezelf voor als jonge jongen. Het duurde. Altijd zoekend vond ik het terug. Omringd door kleine Indische vrouwen die al zittend pepertjes ontdoen van takjes en blaadjes, weet ik: ,, Hier moet ik zijn.”

Het vervagen van tradities werkt door in alle facetten van je bestaan. Ongemerkt, ongewenst. Hiertegen verzetten, doe ik met alle macht. Ik ken mijn geschiedenis, ik ken mijn verlangens, ik ken mijn familie. Het lijkt nostalgisch, een stukje weemoed naar een bestaan wat ik niet kan kennen. Ik doe het toch.

Het zien van I2015-02-21_15.16.10ndonesië heeft mij geholpen. Ik was al jaren op zoek. Ik weet, nee ik voel, dat mijn Nederlands bestaan niet zonder het Indonesische kan.

Een Javaans bankje in kamer, Balinese lampen in de tuin en houtwerk uit Ubud aan de muur. Het lijken souvenirs. Hebbedingetjes omdat de vakantie jaarlijks in Indonesië wordt gevierd. Nee. Het is een houvast. Een houvast aan een traditie, die ik niet laat verdwijnen.

Ik vergeet niet dat ik hier ben geboren, mijn opleiding in Den Haag heb genoten en mijn vrouw ook een Nederlandse is. Ik vergeet niet, dat mijn familie in Nederland woont en mijn moedertaal de Nederlandse is.

De mix van gevoelens werkt door in mijn dagelijks bestaan. Dit gaat dieper dan een gerecht, een souvenir of vakantiewens. Al lezend dat de eerste sneeuwvlokjes van het jaar al in oktober worden verwacht, hoor ik mijn telefoon piepen. ,,Wat eten we vanavond?”, wordt gevraagd. Ik weet het antwoord al…

Raymond Weijn

Gek van Indonesie, haar cultuur, landschap en prachtige producten!
Sluit Menu

ONZE SHOWTUIN IS GESLOTEN TOT VRIJDAG 5 APRIL!